بسمه تعالی

توفیقی شد رمان نامیرا را خواندم. چند نکته:

1- همه رفقا این کتاب را بخوانند حتی اگر قائل به فتنه 88 نباشند!

2- کتاب قیمتش زیاد است متاسفانه ولی ما شریکی خریدیم. این هم روش خوبی است. البته یک راه دیگر این است که یکی بخرد و به هر کس خواست بخواند به قیمتی مانند 1000تومان اجاره دهد.

3- نکاتی در مورد درسهای رمان «نامیرا» به ذهنم رسید که می نویسم. کسانیکه خوانده اند یا می خوانند تکمیل یا نقد نمایند.

1-    انسان اگر طالب حق باشد و تعصّب نداشته باشد خدا راه را برایش باز می کند مانند عبدالله بن عمیر

2-    سبقت شخصی در اسلام و سابقه طولانی داشتن دلیلی برای اینکه مواضعش از همان ابتدا مطابق حق است مانند عبدالله که تا اواخر نظر بر عدم همراهی با مسلم بود.

3-    خداوند متعال برای کسانی که از صمیم قلب بدنبال حق نیستند بهانه قرار می دهد. عمرو بن حجاج با دیدن هانی در قصر ابن زیاد که با حیله شریح لباس فاخر پوشیده بود، از ادامه فعالیت زده شد با اینکه با دیدن این جریان بر فرض صحّت باید از هانی می برید نه از قیام. ضمن اینکه بعدا خودش دید که همین هانی را شهید کردند پس چرا بر نگشت؟

4-    لقمه حرام ادامه مسیر حق را برای انسان طالب حق دشوار می کند. عبدالله که ابتدا طرف ابن زیاد بود صحبتهایش که به دل او نشست ابن زیاد به او صله داد ولی نپذیرفت ولی عمرو بن حجاج مقام را از طرف ابن زیاد پذیرفت و شد امیر لشکرش!

5-    زن ها در این رمان نقش بسیار مثبتی داشتند. مخصوصاً سلیمه زن ربیع و دختر عمرو که از کارهای پدر تبری داشت و حتی از شوهر خود نیز تیز و تندتر بود. امّ وهب زن عبدالله نیز بسیار سنجیده عمل کرد و در وقت لازم با جملات سنجیده خود سعی بر روشن کردن حقیقت برای عبدالله شوی خود را داشت.

6-    در گفتگوها بویژه در سخنان شریح حسن ظن به معاویه و کارهای او و نیز جبرگرایی موج می زند. به نظر می رسد بنی امیه خوب توانسته بودند از جبرگرایی برای پشتوانه کارهای خود بهره گیرند. ناتوانی برخی سران کوفه در برابر استدلالات شریح پای مردم را در ماندن در قیام سست می کرد.

7-    عبدالله بین اطاعت از خلیفه وقت که مورد بیعت مسلمین است و قیام امام حسین علیه السلام و فرستادن پیک ویژه به کوفه مانده بود! هر چند ان خلیفه شرابخوار، سگباز و .... باشد. این مطلب نیز بیانگر یک انحراف فکری است که هر کس در جایگاه خلافت قرار گرفت مقدّس است بلغ ما بلغ.

8-    تمام شبهه های عبدالله بخاطر نشناختن مقام امام یا توجّه نداشتن به لوازم آن بود. در ملاقاتش با قیس بن مسهّر متوجّه این نکته شد وقتی قیس فرمود:«من برای امام خود تکلیف معیّن نمی کنم..... و زندگی من برای حسین است»

واقعاً نقش خواصّ در فتنه های کوفه و چرخشهای برخی از آنان و گناه نابخشودنی برخی دیگر در این کتاب بسیار زیبا ترسیم شده است. و نیز شکهایی که از طرف برخی بزرگان کوفه مانند خوره هم خود آنان را می خورد و هم دیگران را بویژه جوانان را سست می کرد. و اینکه چگونه کسانی که احیاناّ دلشان برای قیام بیش از دیگران حتّی سفیر امام حسین علیه السلام می سوخت، جذب دشمن شدند!

بی جهت نیست که حضرت آقا حفظه الله فرمودند: «هر کسی می‌خواهد فتنه‌ی اخیر را بشناسد، این کتاب را بخواند.» 

 نوشته شده توسط حمیدکمالی در چهارشنبه 92/1/14 و ساعت 9:43 عصر | نظرات دیگران()