بالاخره انتخابات سرنوشت ساز 24خرداد برگزار شد و حماسه سیاسی رقم خورد. البته نتیجه ی آن شاید برای حامیان دکتر روحانی نیز قابل باور نبود. آنها هم در خوشبینانه ترین حال منتظر ورود ایشان به دور دوّم بودند ولی تقدیر الهی پیروزی ایشان را در دور اوّل رقم زد. نویسنده برخلاف برخی از دوستان انقلابی از رییس جمهور شدن ایشان ناراحت نیستم. به نظرم این یک لطف خفیّ الهی است که بعدها ابعادش بیشتر نمایان می شود. کشور در شرائط فعلی واقعا نیاز به ثبات، همدلی و اعتدال دارد که امید است ایشان بتواند تا حد زیادی اینها را محقق سازد. امّا چند نکته:

1- شاید این روزها بیش از همه میر حسین موسوی دلگیر باشد. شاید با خود بگوید اگر سال 88 تن به قانون داده بودم و نتیجه انتخابات را پذیرفته بودم الان مهمان پاستور من بودم نه حسن روحانی!

2- آقای روحانی باید بداند - البته از زیرکی ایشان پیداست که متوجّه هست - که تقریبا نیمی از شرکت کنندگان به ایشان رای نداده اند. البته ایشان مطابق قانون رییس جمهور تمام مردم است ولی توجبه به این نکته باع می شود در تصمیم گیریها یک جانبه و حزبی عمل ننماید و البته در سخنانشان تاکنون استفاده از همه جناحها و گروه ها مد نظر بوده است. امید است این حرفها در عمل تا پایان باقی بماند.

3- همانطور که اختلاف دلها را از هم دور می کند اتحاد و هم دلی مسؤلین نیز باعث شور و نشاط و وحدت میان مردم می شود:  الناس علی دین ملوکهم... مقایسه کنید بعد از انتخابات 88 را با بعد انتخابات 92، پیام تبریک همه کاندیداها و حتی دیدار با منتخب مردم و استقبال آقای روحانی از برنامه و تیم آنها چقدر ایجاد همدلی می نماید! به نظرم رهبر معظم انقلاب این روزها بیش از همه شادند چون بعد از مدّتها اختلافات و مشکلات و فاصله افتادنها دوباره مسولین گرد هم جمع شده و فضای همدلی در کشور طنین انداز شد. والسلام